Een slechte dag

Geschreven door Vivi Cortenraede

Iedereen heeft wel eens een slechte dag. Je wordt wakker en voelt dat er iets anders is, dat je je anders voelt. Je bent misschien nog moe of baalt ergens van. Bijvoorbeeld door de situatie waar je in zit, dingen die je die dag moet doen, die je vindt dat je eerder niet goed gedaan hebt, je had je voorgenomen om iets te doen dat niet gelukt is of gewoon zomaar…

Lang voordat ik ziek werd en ik zo’n baaldag had mopperde ik even op mezelf en (vooral ook) op de mensen om me heen. Ik maakte soms wat ruzie, baalde even en vond vooral dat ik me niet zo aan moest stellen, niet zo moest zeuren en gewoon door moest gaan. Ik wimpelde het gevoel dus eigenlijk weg en ging in de weerstand. Wás het rotgevoel ook echt weg? Nee. Vaak duurde het veel langer dan ik wilde. Ook al deed ik nog zo mijn best om het voor anderen te verbergen. Misschien herken je het wel ;-)

Inmiddels, door diverse trainingen, kennis en ervaring wijzer geworden, ga ik heel anders om met een slechte dag. Zodra ik voel hoe de vlag erbij hangt – soms als ik nog maar net mijn ogen open heb – verstil ik. Welk gevoel of welke gedachte bepaalt mijn humeur? Ik heb namelijk geleerd dat wat ik denk niet waar hoeft te zijn. Een gedachte roept slechts een gevoel op. En dat gevoel is er, dus dan kan ik er maar beter even wat mee doen ipv te doen alsof het er niet is. Het simpelweg erkennen en lief voor mezelf zijn. En weet je, sinds ik dat doe leer ik mezelf niet alleen beter kennen maar merk ik ook dat het me zachter maakt, liever. Naar mezelf en naar anderen. Én ik heb gemerkt dat het vervelende gevoel sneller verdwijnt.

Gisteren bijvoorbeeld, werd ik wakker en voelde ik dat het zo’n dag was. Gelijk verstilde ik even, voelde en merkte dat er verdriet zat. Verdriet om het feit dat mijn gezicht veranderd is, dat ik er zo anders uitzie. Ik realiseerde me dat ik de rechter helft van mijn gezicht niet mooi vind, lelijk zelfs. Het is ingevallen en beweegt bijna niet meer en dat doet pijn, maakt me soms dus verdrietig ook. Is het anders dan de dag daarvoor, toen ik me goed voelde ondanks deze situatie? Nee. Maar gisteren voelde het anders. En dat mag, het is oké. Het hoort erbij, het hoort bij de verwerking van mijn ziekte en mijn weg naar herstel. Het zal een soort rouwen zijn ook, wennen aan mijn nieuwe ik. Ik huilde van verdriet, de tranen stroomden over mijn wangen.

En daarna was er ruimte om al die positieve dingen weer te voelen. Want, ook al ben je ziek of herstellende, die mooie dingen zijn er zeker! Daarnaast weet ik ook dat het niet alleen om de buitenkant gaat. Ik ben blij met wie ik ben en vind dat ik goed bezig ben. Is het toeval dat de yogales gisteravond als thema ZELFCOMPASSIE had? Ik denk het niet. Vandaag heb ik weer een betere dag!