En ineens is alles anders…

Geschreven door Vivi Cortenraede

Wat doe je als je een fijn leven hebt? In mijn geval een geweldige man, twee schatten van jongens, een fijn huis, geregeld uitstapjes of vakantie met familie/vriendinnen maakt, een baan hebt… Oké met dat laatste was ik niet helemaal tevreden maar niet alles hoeft perfect te zijn ???? Ik deed er een hoop leuke (vrijwillige) dingen naast om me persoonlijk verder te ontwikkelen. Daarnaast leefde ik gezond, leven mijn ouders en schoonouders nog en ook mijn opa’s en oma’s hebben een respectabele leeftijd bereikt. Een ongeluk zit uiteraard in een klein hoekje maar met mijn leefstijl ging ik er vanuit dat ik met mijn 42 jaar zo ongeveer op de helft zou zitten. Een beetje naïef misschien maar ik maakte me in elk geval totaal geen zorgen!

En toch bleek ik ernstig ziek te zijn…

Ik voelde al een paar jaar een kleine verdikking in mijn mond, boven mijn tandvlees. Ik ben er diverse keren voor bij de huisarts en tandarts geweest. Volgens hen was het niks zorgwekkends, waarschijnlijk aangegroeid botweefsel. De tandarts heeft zelfs foto’s gemaakt en kon daarop niets geks ontdekken. Aangezien beide artsen niet ongerust waren - de tandarts zei letterlijk “dat is niks” - dan wil je dat graag geloven. Gevoelsmatig vond ik het wel vreemd maar ik dacht dat het gewoon een (onterechte) angst was. En ik wilde niet vanuit angst leven maar vanuit vertrouwen. Toen ik een tijd geleden voelde dat de verdikking groter geworden was wilde ik precies weten wat het was en zorgde voor een verwijzing naar de kaakchirurg.

Nu denk ik “had ik mijn gevoel maar veel eerder gevolgd”…

Ik bleek een zeldzame kwaadaardige tumor in mijn kaak en wang te hebben; de verdikking die ik voelde was slechts een klein deel van de hele tumor. Toen ik het hoorde dacht ik dat de grond onder me weg zakte. Helemaal toen bleek dat er aanvullende onderzoeken gedaan moesten worden om te kijken of de kanker misschien ook in mijn longen, lymfen of botten zou zitten. Hoe positief ik normaal ook ben, ik dacht dat mijn einde nabij was en mijn man en jongens alleen achter zouden blijven. Wat een heftige tijd was dat… Ik wist immers dat de tumor er al minstens 3 jaar zat en dat daarmee de kans op uitzaaiingen best reëel was.

Diverse onderzoeken volgden en toen begon het wachten op de uitslag, wat was dát spannend. We besloten om als gezin toch op wintersport te gaan, ter afleiding. De uitslag zouden we daarna krijgen. Het was heel zwaar maar we hebben er het beste van gemaakt, vooral voor de jongens. Toen ik op woensdag in de skilift zat kreeg ik het verlossende telefoontje: er waren GEEN uitzaaiingen gevonden, woehoeeee. Al juichend, met mijn armen in de lucht, ben ik naar beneden geskied. En de laatste dagen hebben we intens genoten van dit bericht, de sneeuw en elkaar. Wat een geweldig nieuws was dit!!!

Inmiddels ben ik succesvol behandeld middels bestralingen en een ingrijpende operatie. Ik heb nu nog diverse behandelingen bij verschillende therapeuten om verder te herstellen en binnenkort begin ik met een revalidatietraject. Nog steeds is het niet makkelijk, vooral omdat ik (nog) niet alles kan eten en de rest van mijn leven een (klos)prothese moet dragen. En ook mijn gezicht is behoorlijk veranderd: mijn rechter wang is ingevallen en diezelfde wang en rechter mondhoek bewegen niet meer. Het is nu een kwestie van wennen aan en accepteren van mijn nieuwe ik...