Vandaag thema geloof!

Geschreven door Alexandra

Het boek dat 100% bij dit thema past voor mij, dat wist ik eigenlijk meteen al, is onbetwist de Kabbalist van Geert Kimpen. Een betoverend boek, zo talig, intelligent geschreven, prachtige thematieken die aan bod komen zoals relatie vader-zoon, geloof versus wetenschap, egoïsme versus altruïsme, jaloezie versus mededogen, passie (in de meest volle omvang) versus sociaal wenselijk gedrag. Kortom, een groot genot. Wat mij betreft een boek van wereldniveau!

Maar mijn geloof heb ik gisteren weer gevoeld.

Ik hoef het tromgeroffel van de harmonie die de hoek nog niet om is maar te horen en de brok in mijn keel zit er al. En jawel, het zonnetje schijnt, de statige mars is ingezet en daar komen ze, een kleine processie gevormd door muzikanten en… de communiekantjes van ons dorp. Zeven of acht jaar zijn ze, stralend in hun witte jurkjes en mooie hippe pakjes, broertjes en zusjes en ouders glimmend van trots met een beetje zenuwen erachteraan: het is weer Hemelvaartsdag in een rustiek dorpje in België.

Dan vangt de mis aan en het is een voor mij zo’n herkenbaar gegeven. Als kind ging ik ook regelmatig naar de kerk, heb in diverse kerkkoortjes gezongen, jawel bij de “Torenhaantjes” begonnen, toen het schoolkoor, blokfluit in de kerk gespeeld en daarna bij het voor die tijd absoluut hippe Jongerenkoor, met keyboard en gitaar erbij. Ik hou van de mystiek, van de geur van wierook en van de rituelen die bij een kerkdienst horen. De misdienaren en de plechtigheid zelf. Het geeft mij een gevoel van rust en het laat me altijd even een beetje stilstaan, stilstaan bij mezelf, bij geliefden die er niet meer zijn en dankbaar zijn voor alles wat ik in mijn leven mag ontvangen. Tegelijkertijd dringen zich ook tijdens zo’n dienst kritische vragen op, wat zeg ik nu eigenlijk tijdens het gebed, meen ik alle woorden die ik uitspreek, of doe ik het maar omdat ik het nu eenmaal altijd zo heb gedaan. Dat laatste is weliswaar grotendeels het geval, maar dat maakt het voor mij daarom niet verkeerd of ongepast. De lezingen uit de bijbel eindigen altijd met een interessante moraal. Of het nu barmhartigheid, hoop, tolerantie of medemenselijk is, eigenlijk zijn het allemaal wel mooie levenslessen en zijn ze waar. Tja, denk ik dan wel eens, zette ik en iedere aanwezige elke dag maar eens zijn beste beentje voor om het ideaal beeld te realiseren…

Want dat is het toch eigenlijk, de hoop uitspreken op, een streven hebben naar een ideale wereld en samenleving. En is het erg vast te moeten stellen dat de mensheid daar niet goed in slaagt? Maakt het dat de aanwezige kerkgangers hypocriet zijn als ze na de vrome plichtplegingen aan het bier gaan en dan minder vrome gedachten hebben en daden verrichten? Ik heb er eerlijk gezegd niet zo’n moeite mee. Bewustwording, al zijn het maar een paar korte momenten per jaar, is toch ook al winst. Af en toe stilstaan bij het leven, liefde voelen bij samenzijn is wat mij betreft per definitie van toegevoegde waarde. En als de leer van de Schrift niet letterlijk wordt nageleefd, oftewel zeer ruim wordt geïnterpreteerd, dan wil dat niet zeggen dat er geen normen en waarden worden gevoeld…

Enfin, de harmonie is de hoek om, de brok in mijn keel is inmiddels opgetrokken tot tranen in mijn ogen, gelukkig heb ik mijn grote zonnebril op, en ik kijk ze na. Yep, ik hou van tradities, yep ik hou van mijlpalen vieren in het leven, yep ik ben dol op doopfeesten, communiefeesten, trouwmissen en Maria vereringen en ja, ik smelt voor het Avé Maria. Geloof (en de daarbij horende tradities) zijn voor mij als kleur geven aan het leven, respect voor het leven tonen door met elkaar het leven te vieren: respect voor het leven tonen door het samen via een stukje bezinning samen te vieren. En zeg nou zelf, wordt de wereld daardoor vanzelf niet een beetje mooier?