Abortus

Geschreven door Anouska Cremers

Beste mevr. Cremers,

Ik heb ontdekt dat ik zwanger ben maar dat is helemaal de bedoeling niet en ik overweeg een abortus. Onze twee kinderen (12 & 14) zitten op de middelbare school en ik werk zelf sinds een jaar weer drie dagen per week als jurist. Mijn man werkt eveneens. Hoewel druk, zitten we in redelijk rustig vaarwater en ik verheug me dat we steeds meer tijd voor onszelf hebben. Ik wil niet nog een kind en overweeg een abortus. Toch ben ik bang dat mijn man daar anders over denkt. Ik wil dit het liefst dan ook niet met hem bespreken. Mijn vriendin zegt echter dat ik dat niet kan maken, volgens haar heeft hij recht om dit te weten. Ik denk dat dit onnodig veel spanning gaat geven en mijn besluit staat misschien al vast.

Beste moeder,

Een zwangere vrouw is geneigd ervan uit te gaan dat de zwangerschap vooral haarzelf aangaat. En dat is in eerste instantie ook zo: Zij voelt als éerste aan den lijve nieuw leven. Zij ervaart en bedenkt als éerste welke gevolgen dit allemaal heeft. En zij stelt zich als éerste de vraag, ‘wil ik dit wel?’. Er is een hele strijd nodig geweest voor het verkrijgen van het wettelijk recht op het stellen van deze vraag. Abortus uit het Wetboek van Strafrecht, Abortus in het Ziekenfondspakket en de Vrouw Beslist. Deze eisen worden gesteld door de vrouwenbeweging eind jaren zeventig. wanneer Dries van Agt dreigt om de abortusklinieken te sluiten. Deze tweede feministische golf betreft de strijd voor deelname aan het maatschappelijk leven en recht op betaald werk. Het vanzelfsprekend krijgen en hebben van (veel) kinderen vormt hierin een barrière. Tegenwoordig weten alle moeders dit uit ervaring. Anno 2017 staan vrouwen immers midden in het leven en dragen ook financieel hun steentje bij. Een taakverdeling binnen het gezin is niet meer overwegend gebaseerd op sekse maar op praktische haalbaarheid. Kinderen zijn gelukkiger en welvarender dan ooit. Keuzes worden gemaakt in overleg en onderhandeling.

Vlaams onderzoek (Vandamme, 2017) toont aan dat de meeste abortussen (65%) voorkomen binnen relatief goed lopende, vaste relaties. In ongeveer de helft van deze groep (44%) heeft de man een even grote rol als de vrouw gehad bij het komen tot dit besluit. Het onderzoek laat zien dat de partner dus niet vanzelfsprekend betrokken is bij de besluitvorming. Dat roept verbazing op. Voor de vrouw is het een hele strijd geweest om het recht te verkrijgen op de vraag ‘wil ik dit kind?’. Heeft de man niet evenzeer recht om zich die vraag te stellen? De gevolgen van het krijgen van een kind is immers net zo ingrijpend voor de partner.

Maar er is nog iets anders. Een ongeplande zwangerschap dwingt u om te reflecteren op uw leven en hoe u dit invult. Een dergelijk proces helpt om richtingen in te slaan op verschillende levensdomeinen. Het betekent zelfbewustzijn en groei. Nadenken over en praten met elkaar over dergelijke vragen betekent dikwijls een verrijking en verdieping van de relatie. Als uw partner nergens weet van heeft mist u wellicht straks de aansluiting op elkaar. En tenslotte, vraag uzelf af wat het gevolg is als u het níet bespreekt. Hoe voelt u zich daar straks bij? En wat als het uitkomt? U weet hoe in uw relatie het onderlinge overleg doorgaans verloopt en wat daarvan de uitkomsten zijn. Wat bespreekbaar is en wat niet. U weet hoe u in woord en daad steun aan elkaar heeft. Als u dat allemaal positief waardeert is een open dialoog over de gevolgen van een ongeplande zwangerschap waarschijnlijk het beste.